| | | | | | |
|
رحم کن ار زخم شوم سر به سر |
|
مرهم صبرم ده و رنجم ببر |
|
|
ور همه در زهر دهی غوطهام |
|
زهر مرا غوطه ده اندر شکر |
|
|
بحر اگر تلخ بود همچو زهر |
|
هست صدف عصمت جان گهر |
|
|
ابر ترش رو که غم انگیز شد |
|
مژده تو دادیش ز رزق و مطر |
|
|
مادر اگر چه که همه رحمتست |
|
رحمت حق بین تو ز قهر پدر |
|
|
سرمه نو باید در چشم دل |
|
ور نه چه داند ره سرمه بصر |
|
|
بود به بصره به یکی کو خراب |
|
خانه درویش به عهد عمر |
|
|
مفلس و مسکین بد و صاحب عیال |
|
جمله آن خانه یک از یک بتر |
|
|
هر یک مشهور بخواهندگی |
|
خلق ز بس کدیه شان بر حذر |
|
|
بود لحاف شبشان ماهتاب |
|
روز طواف همشان در به در |
|
|
گر بکنم قصه ز ادبیرشان |
|
درد دل افزاید با درد سر |
|
|
شاه کریمی برسید از شکار |
|
شد سوی آن خانه ز گرد سفر |
|
|
در بزد از تشنگی و آب خواست |
|
آمد از آن خانه یتیمی به در |
|
|
گفت که هست آب ولی کوزه نیست |
|
آب یتیمان بود از چشم تر |
|
|
شاه در این بود که لشکر رسید |
|
همچو ستاره همه گرد قمر |
|
|
گفت برای دل من هر یکی |
|
در حق این قوم ببخشید زر |
|
|
گنج شد آن خانه ز اقبال شاه |
|
روشن و آراسته زیر و زبر |
|
|
ولوله و آوازه به شهر اوفتاد |
|
شهر به نظاره پی یک دگر |
|
|
گفت یکی کأخر ای مفلسان |
|
کشت به یک روز نیاید به بر |
|
|
حال شما دی همگان دیدهاند |
|
کن فیکون کس نشود بخت ور |
|
|
ور بشود بخت ور آخر چنین |
|
کی شود او همچو فلک مشتهر |
|
|
گفت کریمی سوی بر ما گذشت |
|
کرد در این خانه به رحمت نظر |
|
|
قصه درازست و اشارت بس است |
|
دیده فزون دار و سخن مختصر |
|