| | | | | | |
|
رسید ترکم با چهرههای گل وردی |
|
بگفتمش چه شد آن عهد گفت اول وردی |
|
|
بگفتمش که یکی نامهای به دست صبا |
|
بدادمی عجب آورد گفت گستردی |
|
|
بگفتمش که چرا بیگه آمدی ای دوست |
|
بگفت سیرو یدی یلده یلدشم اردی |
|
|
بگفتمش ز رخ توست شهر جان روشن |
|
ز آفتاب درآموختی جوامردی |
|
|
بگفت طرح نهد رخ رخم دو صد خور را |
|
تو چون مرا تبع او کنی زهی سردی |
|
|
بقای من چو بدید و زوال خود خورشید |
|
گرفت در طلبم عادت جهان گردی |
|
|
سجود کردم و مستغفرانه نالیدم |
|
بدید اشک مرا در فغان و پردردی |
|
|
بگفت نی که به قاصد مخالفی گفتی |
|
به عشق گفت من و گفتنم درآوردی |
|
|
بگفتمش گل بیخار و صبح بیشامی |
|
که بندگان را با شیر و شهد پروردی |
|
|
ز لطفهای توست آنک سرخ میگویند |
|
به عرف حیله زر را بدان همه زردی |
|
|
بگفت باش کم آزار و دم مزن خامش |
|
که زرد گفتی زر را به فن و آزردی |
|