| | | | | | |
|
رفتم به سوی مصر و خریدم شکری را |
|
خود فاش بگو یوسف زرین کمری را |
|
|
در شهر کی دیدست چنین شهره بتی را |
|
در بر کی کشیدست سهیل و قمری را |
|
|
بنشاند به ملکت ملکی بنده بد را |
|
بخرید به گوهر کرمش بیگهری را |
|
|
خضر خضرانست و از هیچ عجب نیست |
|
کز چشمه جان تازه کند او جگری را |
|
|
از بهر زبردستی و دولت دهی آمد |
|
نی زیر و زبر کردن زیر و زبری را |
|
|
شاید که نخسپیم به شب چونک نهانی |
|
مه بوسه دهد هر شب انجم شمری را |
|
|
آثار رساند دل و جان را به مثر |
|
حمال دل و جان کند آن شه اثری را |
|
|
اکسیر خداییست بدان آمد کاین جا |
|
هر لحظه زر سرخ کند او حجری را |
|
|
جانهای چو عیسی به سوی چرخ برانند |
|
غم نیست اگر ره نبود لاشه خری را |
|
|
هر چیز گمان بردم در عالم و این نی |
|
کاین جاه و جلالست خدایی نظری را |
|
|
سوز دل شاهانه خورشید بباید |
|
تا سرمه کشد چشم عروس سحری را |
|
|
ما عقل نداریم یکی ذره وگر نی |
|
کی آهوی عاقل طلبد شیر نری را |
|
|
بی عقل چو سایه پیت ای دوست دوانیم |
|
کان روی چو خورشید تو نبود دگری را |
|
|
خورشید همه روز بدان تیغ گزارد |
|
تا زخم زند هر طرفی بیسپری را |
|
|
بر سینه نهد عقل چنان دل شکنی را |
|
در خانه کشد روح چنان رهگذی را |
|
|
در هدیه دهد چشم چنان لعل لبی را |
|
رخ زر زند از بهر چنین سیمبری را |
|
|
رو صاحب آن چشم شو ای خواجه چو ابرو |
|
کو راست کند چشم کژ کژنگری را |
|
|
ای پاک دلان با جز او عشق مبازید |
|
نتوان دل و جان دادن هر مختصری را |
|
|
خاموش که او خود بکشد عاشق خود را |
|
تا چند کشی دامن هر بیهنری را |
|