| | | | | | |
| |
رفتم ز دست خود من در بیخودی فتادم |
|
در بیخودی مطلق با خود چه نیک شادم |
|
| |
چشمم بدوخت دلبر تا غیر او نبینم |
|
تا چشم‌ها به ناگه در روی او گشادم |
|
| |
با من به جنگ شد جان گفتا مرا مرنجان |
|
گفتم طلاق بستان گفتا بده بدادم |
|
| |
مادر چو داغ عشقت می دید در رخ من |
|
نافم بر آن برید او آن دم که من بزادم |
|
| |
گر بر فلک روانم ور لوح غیب خوانم |
|
ای تو صلاح جانم بی‌تو چه در فسادم |
|
| |
ای پرده برفکنده تا مرده گشته زنده |
|
وز نور رویت آمد عهد الست یادم |
|
| |
از عشق شاه پریان چون یاوه گشتم ای جان |
|
از خویش و خلق پنهان گویی پری نژادم |
|
| |
تبریز شمس دین را گفتم تنا کی باشی |
|
تن گفت خاک و جان گفت سرگشته همچو بادم |
|
