| | | | | | |
|
روبهکی دنبه برد شیر مگر خفته بود |
|
جان نبرد خود ز شیر روبه کور و کبود |
|
|
قاصد ره داد شیر ور نه کی باور کند |
|
این چه که روباه لنگ دنبه ز شیری ربود |
|
|
گوید گرگی بخورد یوسف یعقوب را |
|
شیر فلک هم بر او پنجه نیارد گشود |
|
|
هر نفس الهام حق حارس دلهای ماست |
|
از دل ما کی برد میمنه دیو حسود |
|
|
دست حق آمد دراز با کف حق کژ مباز |
|
در ره حق هر کی کاشت دانه جو جو درود |
|
|
هر که تو را کرد خوار رو به خدایش سپار |
|
هر کی بترساندت روی به حق آر زود |
|
|
غصه و ترس و بلا هست کمند خدا |
|
گوش کشان آردت رنج به درگاه جود |
|
|
یارب و یارب کنان روی سوی آسمان |
|
آب ز دیده روان بر رخ زردت چو رود |
|
|
سبزه دمیده ز آب بر دل و جان خراب |
|
صبح گشاده نقاب ذلک یوم الخلود |
|
|
گر سر فرعون را درد بدی و بلا |
|
لاف خدایی کجا دردهدی آن عنود |
|
|
چون دم غرقش رسید گفت اقل العبید |
|
کفر شد ایمان و دید چونک بلا رو نمود |
|
|
رنج ز تن برمدار در تک نیلش درآر |
|
تا تن فرعون وار پاک شود از جحود |
|
|
نفس به مصرست امیر در تک نیلست اسیر |
|
باش بر او جبرئیل دود برآور ز عود |
|
|
عود بخیلست او بو نرساند به تو |
|
راز نخواهد گشا تا نکشد نار و دود |
|
|
مفخر تبریز گفت شمس حق و دین نهفت |
|
رو ترش از توست عشق سرکه نشاید فزود |
|