| | | | | | |
|
روز آن است که ما خویش بر آن یار زنیم |
|
نظری سیر بر آن روی چو گلنار زنیم |
|
|
مشتری وار سر زلف مه خود گیریم |
|
فتنه و غلغله اندر همه بازار زنیم |
|
|
اندرافتیم در آن گلشن چون باد صبا |
|
همه بر جیب گل و جعد سمن زار زنیم |
|
|
نفسی کوزه زنیم و نفسی کاسه خوریم |
|
تا سبووار همه بر خم خمار زنیم |
|
|
تا به کی نامه بخوانیم گه جام رسید |
|
نامه را یک نفسی در سر دستار زنیم |
|
|
چنگ اقبال ز فر رخ تو ساخته شد |
|
واجب آید که دو سه زخمه بر آن تار زنیم |
|
|
وقت شور آمد و هنگام نگه داشت نماند |
|
ما که مستیم چه دانیم چه مقدار زنیم |
|
|
خاک زر می شود اندر کف اخوان صفا |
|
خاک در دیده این عالم غدار زنیم |
|
|
می کشانند سوی میمنه ما را به طناب |
|
خیمه عشرت از این بار در اسرار زنیم |
|
|
شد جهان روشن و خوش از رخ آتشرویی |
|
خیز تا آتش در مکسبه و کار زنیم |
|
|
پاره پاره شود و زنده شود چون که طور |
|
گر ز برق دل خود بر که و کهسار زنیم |
|
|
هله باقیش تو گو که به وجود چو توی |
|
سرد و حیف است که ما حلقه گفتار زنیم |
|