| | | | | | |
|
رویم و خانه بگیریم پهلوی دریا |
|
که داد اوست جواهر که خوی اوست سخا |
|
|
بدان که صحبت جان را همیکند همرنگ |
|
ز صحبت فلک آمد ستاره خوش سیما |
|
|
نه تن به صحبت جان خوبروی و خوش فعلست |
|
چه میشود تن مسکین چو شد ز جان عذرا |
|
|
چو دست متصل توست بس هنر دارد |
|
چو شد ز جسم جدا اوفتاد اندر پا |
|
|
کجاست آن هنر تو نه که همان دستی |
|
نه این زمان فراقست و آن زمان لقا |
|
|
پس الله الله زنهار ناز یار بکش |
|
که ناز یار بود صد هزار من حلوا |
|
|
فراق را بندیدی خدات منما یاد |
|
که این دعاگو به زین نداشت هیچ دعا |
|
|
ز نفس کلی چون نفس جزو ما ببرید |
|
به اهبطوا و فرود آمد از چنان بالا |
|
|
مثال دست بریده ز کار خویش بماند |
|
که گشت طعمه گربه زهی ذلیل و بلا |
|
|
ز دست او همه شیران شکسته پنجه بدند |
|
که گربه میکشدش سو به سو ز دست قضا |
|
|
امید وصل بود تا رگیش میجنبد |
|
که یافت دولت وصلت هزار دست جدا |
|
|
مدار این عجب از شهریار خوش پیوند |
|
که پاره پاره دود از کفش شدست سما |
|
|
شه جهانی و هم پاره دوز استادی |
|
بکن نظر سوی اجزای پاره پاره ما |
|
|
چو چنگ ما بشکستی بساز و کش سوی خود |
|
ز الست زخمه همیزن همیپذیر بلا |
|
|
بلا کنیم ولیکن بلی اول کو |
|
که آن چو نعره روحست وین ز کوه صدا |
|
|
چو نای ما بشکستی شکسته را بربند |
|
نیاز این نی ما را ببین بدان دمها |
|
|
که نای پاره ما پاره میدهد صد جان |
|
که کی دمم دهد او تا شوم لطیف ادا |
|