| | | | | | |
|
روی تو جان جانست از جان نهان مدارش |
|
آنچ از جهان فزونست اندر جهان درآرش |
|
|
ای قطب آسمانها در آسمان جانها |
|
جان گرد توست گردان میدار بیقرارش |
|
|
همچون انار خندان عالم نمود دندان |
|
در خویش مینگنجد از خویشتن برآرش |
|
|
نگذارد آفتابش یک ذره اختیارم |
|
تا اختیار دارم کی باشم اختیارش |
|
|
از خاک چون غباری برداشت باد عشقم |
|
آن جا که باد جنبد آن جا بود غبارش |
|
|
در خاک تیره دانه زان رو به جنبش آمد |
|
کز عشق خاکیان را بر میکشد بهارش |
|
|
هم بدر و هم هلالش هم حور و هم جمالش |
|
هم باغ و هم نهالش چون من در انتظارش |
|
|
جامش نعوذبالله دامش نعوذبالله |
|
نامش نعوذبالله والله که نیست یارش |
|
|
من همچو گلبنانم او همچو باغبانم |
|
از وی شکفت جانم بر وی بود نثارش |
|
|
چون برگ من ز بالا رقصان به پستی آیم |
|
لرزان که تا نیفتم الا که در کنارش |
|
|
حیله گریست کارش مهره بریست کارش |
|
پرده دریست کارش نی سرسریست کارش |
|
|
میخارد این گلویم گویم عجب نگویم |
|
بگذار تا بخارد بیمحرمی مخارش |
|