| | | | | | |
|
زهره من بر فلک شکل دگر میرود |
|
در دل و در دیدهها همچو نظر میرود |
|
|
چشم چو مریخ او مست ز تاریخ او |
|
جان به سوی ناوکش همچو سپر میرود |
|
|
ابروی چون سنبله بیخبرست از مهش |
|
گر خبرستش چرا فوق قمر میرود |
|
|
ذره چرا شد سوار بر سر کره هوا |
|
چون سوی تو آفتاب جمله به سر میرود |
|
|
آن زحل از ابلهی جست زبردستیی |
|
غافل از آن کاین فلک زیر و زبر میرود |
|
|
دل ز شب زلف تو دید رخ همچو روز |
|
زین شب و روز او نهان همچو سحر میرود |
|
|
ترک فلک گاو را بر سر گردون ببست |
|
کرد ندا در جهان کی به سفر میرود |
|
|
جامه کبود آسمان کرد ز دست قضا |
|
این قدرش فهم نی کو به قدر میرود |
|
|
خاک دهان خشک را رعد بشارت دهد |
|
کابر چو مشک سقا بهر مطر میرود |
|
|
اختر و ابر و فلک جنی و دیو و ملک |
|
آخر ای بییقین بهر بشر میرود |
|
|
پنبه برون کن ز گوش عقل و بصر را مپوش |
|
کان صنم حله پوش سوی بصر میرود |
|
|
نای و دف و چنگ را از پی گوشی زنند |
|
نقش جهان جانب نقش نگر میرود |
|
|
آن نظری جو که آن هست ز نور قدیم |
|
کاین نظر ناریت همچو شرر میرود |
|
|
جنس رود سوی جنس بس بود این امتحان |
|
شه سوی شه میرود خر سوی خر میرود |
|
|
هر چه نهال ترست جانب بستان برند |
|
خشک چو هیزم شود زیر تبر میرود |
|
|
آب معانی بخور هر دم چون شاخ تر |
|
شکر که در باغ عشق جوی شکر میرود |
|
|
بس کن از این امر و نهی بین که تو نفس حرون |
|
چونش بگویی مرو لنگ بتر میرود |
|
|
جان سوی تبریز شد در هوس شمس دین |
|
جان صدفست و سوی بحر گهر میرود |
|