| | | | | | |
|
ز آب تشنه گرفتهست خشم میبینی |
|
گرسنه آمد و با نان همیکند بینی |
|
|
ز آفتاب گرفتهست خشم گازر نیز |
|
زهی حماقت و ادبیر و جهل و گر کینی |
|
|
تو را که معدن زر پیش خود همیخواند |
|
نمیروی و قراضه ز خاک میچینی |
|
|
قراضههاست ز حسن ازل در این خوبان |
|
در آب و گل به چه آمد پی خوش آیینی |
|
|
چو کان حسن بچیند قراضهها ز بتان |
|
به آب و گل بنماید که آن نهای اینی |
|
|
تو جهد کن که سراسر همه قراضه شوی |
|
روی به معدن خود زانک جمله زرینی |
|
|
به شهد جذبه من آب جفا بیامیزم |
|
که شهد صرف گلو گیردت ز شیرینی |
|
|
کشیدمت نه دعاها کشند آمین را |
|
کشانه شو سوی من گر چه لنگ تخمینی |
|
|
به سوی بحر رو ای ماهی و مکش خود را |
|
تو با سعادت و اقبال خود چه در کینی |
|
|
اگر تو مینروی آن کرم تو را بکشد |
|
چنین کند کرم و رحمت سلاطینی |
|
|
وگر درشت کشد مر تو را مترسان دل |
|
که یوسفست کشنده تو ابن یامینی |
|
|
به تهمت و به درشتی و دزدیش بکشید |
|
که صاع زر تو ببردی به بد تو تعیینی |
|
|
چو خلوت آمد گفتش که من قرین توام |
|
تو لایقی بر من من دعا تو آمینی |
|
|
در آن مکان که مکان نیست قصرها داری |
|
در این مکان فنا چون حریص تمکینی |
|
|
هزار بارت گفتم خمش کن و تن زن |
|
تو از لجاج کنون احمدی و پارینی |
|
|
فداح روح حیاتی فانت تحیینی |
|
و انت تخلص دیباجتی من الطین |
|
|
و انت تلبس روحی مکرما حللا |
|
بها اعیش و تکفیننی لتکفینی |
|
|
ایا مفجر عین تقر عینینی |
|
سقاها سکراتی و شربها دینی |
|