| | | | | | |
|
ز اول روز که مخموری مستان باشد |
|
شیخ را ساغر جان در کف دستان باشد |
|
|
پیش او ذره صفت هر سحری رقص کنیم |
|
این چنین عادت خورشیدپرستان باشد |
|
|
تا ابد این رخ خورشید سحر در سحرست |
|
تا دل سنگ از او لعل بدخشان باشد |
|
|
ای صلاح دل و دین تو ز برون جهتی |
|
تا چنین شش جهت از نور تو رخشان باشد |
|
|
بنده عشق تو در عشق کجا سرد شود |
|
چون صلاح دل و دین آتش سوزان باشد |
|
|
تو رضای دل او جو اگرت دل باید |
|
دل او چون طلبد آنک گران جان باشد |
|
|
ای بس ایمان که شود کفر چو با او نبود |
|
ای بسی کفر که از دولتش ایمان باشد |
|
|
گلخنی را چو ببینی به دل و روی سیاه |
|
هر چه از کان گهر گوید بهتان باشد |
|
|
شمس تبریز تو سلطان همه خوبانی |
|
هم جمال تو مگر یوسف کنعان باشد |
|