| | | | | | |
|
ز بامداد دلم میجهد به سودایی |
|
ز بامداد پگه میزند یکی رایی |
|
|
چگونه آه نگویم که آتشی بفروخت |
|
که از پگه دل من گشت آتش افزایی |
|
|
فسون ناله بخوانم بر اژدهای غمش |
|
که آتشست دم او و ناله سقایی |
|
|
عجب که دوش کجا بوده است این دل من |
|
که بر رخ دل من هست تازه صفرایی |
|
|
به سوی جسم چو خاکسترم میا گستاخ |
|
که زیر اوست یکی آتشی و دریایی |
|
|
به خوی آتش او من همیروم ای یار |
|
به حیلهها و به تزویرها و هیهایی |
|
|
ز دردمیدن عشقش دلم شکست آورد |
|
که عشق را دم تندست و دل چو سرنایی |
|
|
به جست و جوی وصالش دل مراست به عشق |
|
چه آتشین طلبی و چه آهنین پایی |
|
|
حدیث آتش گویم ز شمس تبریزی |
|
که تا ز تابش نورش رسد به هر جایی |
|