| | | | | | |
|
ز بانگ پست تو ای دل بلند گشت وجود |
|
تو نفخ صوری یا خود قیامت موعود |
|
|
شنودهام که بسی خلق جان بداد و بمرد |
|
ز ذوق و لذت آواز و نغمه داوود |
|
|
شها نوای تو برعکس بانگ داوودست |
|
کز آن بمرد و از این زنده میشود موجود |
|
|
ز حلق نیست نوایت ولیک حلقه رباست |
|
هزار حلقه ربا را چو حلقه او بربود |
|
|
دلا تو راست بگو دوش می کجا خوردی |
|
که از پگاه تو امروز مولعی به سرود |
|
|
سرود و بانگ تو زان رو گشاد میآرد |
|
که آن ز روح معلاست نی ز جسم فرود |
|
|
چو بند جسم نگشتی گشاد جان دیدی |
|
که هر که تخم نکو کشت دخل بد ندرود |
|
|
یقین که بوی گل فقر از گلستانیست |
|
مرود هیچ کسی دید بیدرخت مرود |
|
|
خنک کسی که چو بو برد بوی او را برد |
|
خنک کسی که گشادی بیافت چشم گشود |
|
|
خنک کسی که از این بوی کرته یوسف |
|
دلش چو دیده یعقوب خسته واشد زود |
|
|
ز ناسپاسی ما بسته است روزن دل |
|
خدای گفت که انسان لربه لکنود |
|
|
تو سود می طلبی سود میرسد از یار |
|
ولی چو پی نبری کز کجاست سود چه سود |
|
|
ستاره ایست خدا را که در زمین گردد |
|
که در هوای ویست آفتاب و چرخ کبود |
|
|
بسا سحر که درآید به صومعه ممن |
|
که من ستاره سعدم ز من بجو مقصود |
|
|
ستارهام که من اندر زمینم و بر چرخ |
|
به صد مقامم یابند چون خیال خدود |
|
|
زمینیان را شمعم سماییان را نور |
|
فرشتگان را روحم ستارگان را بود |
|
|
اگر چه ذره نمایم ولیک خورشیدم |
|
اگر چه جزو نمایم مراست کل وجود |
|
|
اگر چه قبله حاجات آسمان بودهست |
|
به آسمان منگر سوی من نگر بین جود |
|
|
ز روی نخوت و تقلید ننگ دارد از او |
|
بلیس وار که خود بس بود خدا مسجود |
|
|
جواب گویدش آدم که این سجود او راست |
|
تو احولی و دو میبینی از ضلال و جحود |
|
|
ز گرد چون و چرا پردهای فرود آورد |
|
میان اختر دولت میان چشم حسود |
|
|
ستاره گوید رو پرده تو افزون باد |
|
ز من نماندی تنها ز حضرتی مردود |
|
|
بسا سال و جوابی که اندر این پردهست |
|
بدین حجاب ندیدی خلیل را نمرود |
|
|
چه پرده است حسد ای خدا میان دو یار |
|
که دی چو جان بدهاند این زمان چو گرگ عنود |
|
|
چه پرده بود که ابلیس پیش از این پرده |
|
به سجده بام سموات و ارض میپیمود |
|
|
به رغبت و به نشاط و به رقت و به نیاز |
|
به گونه گونه مناجات مهر میافزود |
|
|
ز پرده حسدی ماند همچو خر بر یخ |
|
که آن همه پر و بالش بدین حدث آلود |
|
|
ز مسجد فلکش راند رو حدث کردی |
|
حدیث مینشنود و حدث همیپالود |
|
|
چرا روم به چه حجت چه کردهام چه سبب |
|
بیا که بحث کنیم ای خدای فرد ودود |
|
|
اگر به دست تو کردی که جمله کرده تست |
|
ضلالت و ثنی و مسیحیان و یهود |
|
|
مرا چه گمره کردی مراد تو این بود |
|
چنان کنم که نبینی ز خلق یک محمود |
|
|
بگفت اگر بگذارم برآ به کوه بلند |
|
وگر نه قعر فرورو چو لنگر مشدود |
|
|
تو را چه بحث رسد با من ای غراب غروب |
|
اگر نه مسخ شدستی ز لعنت مورود |
|
|
خری که مات تو گردد ببرد از در ما |
|
نخواهمش که بود عابد چو ما معبود |
|
|
ولی کسی که به دستش چراغ عقل بود |
|
کجا گذارد نور و کجا رود سوی دود |
|
|
بگفت من به دمی آن چراغ را بکشم |
|
بگفت باد نتاند چراغ صدق ربود |
|
|
هر آنک پف کند او بر چراغ موهبتم |
|
بسوزد آن سر و ریشش چو هیزم موقود |
|
|
هزار شکر خدا را که عقل کلی باز |
|
ز بعد فرقت آمد به طالع مسعود |
|
|
همه سپند بسوزیم بهر آمدنش |
|
سپند چه که بسوزیم خویش را چون عود |
|
|
چو خویش را بنمود او ز خویش خود ببریم |
|
به کوه طور چه آریم کاه دودآلود |
|
|
چو موش و مار شدستیم ساکن ظلمت |
|
درون خاک مقیمان عالم محدود |
|
|
چو موش جز پی دزدی برون نهایم از خاک |
|
چه برخوریم از آن رفتن کژ مفسود |
|
|
چو موش ماش رها کرد اژدهاش کنی |
|
چو گربه طالع خوانش شود جمله اسود |
|
|
خدای گربه بدان آفرید تا موشان |
|
نهان شوند به خاک اندرون به حبس خلود |
|
|
دم مسیح غلام دمت که پیش از تو |
|
بد از زمانه دم گیر راه دم مسدود |
|
|
همه کسان کس آنند کش کسی کرد او |
|
همه جهانش ببخشید چون بر او بخشود |
|
|
خموش باش که گفتار بیزبان داری |
|
که تار او نبود نطق و بانگ و حرفش پود |
|
|
چو سر ز سجده برآورد شمس تبریزی |
|
هزار کافر و ممن نهاد سر به سجود |
|