| | | | | | |
|
ز فلک قوت بگیرم دهن از لوت ببندم |
|
شکم ار زار بگرید من عیار بخندم |
|
|
مثل بلبل مستم قفس خویش شکستم |
|
سوی بالا بپریدم که من از چرخ بلندم |
|
|
نه چنان مست و خرابم که خورد آتش و آبم |
|
همگی غرق جنونم همگی سلسله مندم |
|
|
کله ار رفت بر او گو نه کلم سلسله مویم |
|
خر اگر مرد بر او گو که بر این پشت سمندم |
|
|
همه پرباد از آنم که منم نای و تو نایی |
|
چو تویی خویش من ای جان پی این خویش پسندم |
|
|
ز پی قند و نبات تو بسی طبله شکستم |
|
ز پی آب حیات تو بسی جوی بکندم |
|
|
چو تویی روح جهان را جهت چشم بدان را |
|
اگرم پاک بسوزی سزد ایرا که سپندم |
|
|
اگر از سوز چو عودم وگر از ساز چو عیدم |
|
نه از آن عید بخندم نه از این عود برندم |
|
|
سر سودای تو دارم سر اندیشه نخارم |
|
خبرم نیست که چونم نظرم نیست که چندم |
|
|
ترشی نیست در آن خد ترش او کرد به قاصد |
|
که اگر روترشم من نه همان شهدم و قندم |
|
|
چو دلم مست تو باشد همه جانهاست غلامم |
|
وگر از دست تو آید نکند زهر گزندم |
|
|
طرف سدره جان را تو فروکش به کفم نه |
|
سوی آن قلعه عالی تو برانداز کمندم |
|
|
نه بر این دخل بچفسم نه از این چرخ بترسم |
|
چو فزون خرج کنم من نه فزون دخل دهندم |
|