دیوان شمس/ز قند یار تا شاخی نخایم
| ز قند یار تا شاخی نخایم | نماز شام روزه کی گشایم | |||||
| نمی‌دانم کجا می روید آن قند | کز او خوردم نمی‌دانم کجایم | |||||
| عجایب آنک نقلش عقل من برد | چو عقل نیست چونش می ستایم | |||||
| کی دارد روزه همچون روزه من | کز او هر لحظه عیدی می ربایم | |||||
| ز صبح روی او دارم صبوحی | نماز شام را هرگز نپایم | |||||
| چو گل در باغ حسنش خوش بخندم | چو صبح از آفتابش خوش برآیم | |||||
| زبانم از شراب او شکسته‌ست | ز دستانش شکسته دست و پایم | |||||