دیوان شمس/ز قیل و قال تو گر خلق بو نبردندی

دیوان شمس (غزلیات) از مولوی
(ز قیل و قال تو گر خلق بو نبردندی)
  ز قیل و قال تو گر خلق بو نبردندی ز حسرت و ز فراقت همه بمردندی  
  ز جان خویش اگر بوی تو نیابندی چو استخوان دل و جان را به سگ سپردندی  
  اگر نه پرتو لطفت بر آب می‌تابید به جای آب همه زهر ناب خوردندی  
  اگر نه جرعه آن می بریختی بر خاک ستارگان ز چه رو گرد خاک گردندی  
  گر آفتاب ازل گرمیی نبخشیدی تموز و جمله نباتان او فسردندی  
  منزهی و درآمیختن عجب صفتی است دریغ پرده اسرار درنوردندی  
  اگر نه پرده بدی ره روان پنهانی ز انبهی همه پاهای ما فشردندی  
  ز پرده‌ها اگر آن روح قدس بنمودی عقول و جان بشر را بدن شمردندی  
  گر آن بدی که تو اندیشه کرده‌ای ز زحیر بتان و لاله رخان جمله زار و زردندی  
  چو صورتی نبدی خوب جز تصور تو شراب‌های مروق ز درد دردندی  
  اگر خمش کنمی راز عشق فهم شدی وگر چه خلق همه هند و ترک و کردندی