دیوان شمس/ز لقمه‌ای که بشد دیده تو را پرده

by مولوی

	ز لقمه‌ای که بشد دیده تو را پرده			مخور تو بیش که ضایع کنی سراپرده
	حیات خویش در آن لقمه گر چه پنداری			ضمیر را سبل است آن و دیده را پرده
	چرا مکن تو در این جا مگو چرا نکنم			که چشم جان را گشته است این چرا پرده
	طلسم تن که ز هر زهر شهد بنموده‌ست			عروس پرده نموده‌ست مر تو را پرده
	چو لقمه را ببریدی خیال پیش آید			خیال‌هاست شده بر در صفا پرده
	خیال طبع به روی خیال روح آید			ز عقل نعره برآید که جان فزا پرده
	دلا جدا شو از این پرده‌های گوناگون			هلا که تا نکند مر تو را جدا پرده