دیوان شمس/ز ما برگشتی و با گل فتادی
ز ما برگشتی و با گل فتادی | دو چشم خویش سوی گل گشادی | |||||
ز شرم روی ما گل از تو بگریخت | ز گل واگشتی این جا سر نهادی | |||||
نهادی سر که پای من ببوسی | نیابی بوسه گل را بوسه دادی | |||||
بدان لبها که بوی گل گرفتهست | نیابی بوسه گر چه اوستادی | |||||
برای رفع بویش این دو لب را | همیمالم به خاکت من ز شادی | |||||
کجا بردارم این لب از تو ای خاک | ولی فتنه تویی گل را تو زادی | |||||
تو آن خاکی که از حق لطف دزدی | تو دزدی و مریدی و مرادی |