| | | | | | |
|
ز گزاف ریز باده که تو شاه ساقیانی |
|
تو نهای ز جنس خلقان تو ز خلق آسمانی |
|
|
دو هزار خنب باده نرسد به جرعه تو |
|
ز کجا شراب خاکی ز کجا شراب جانی |
|
|
می و نقل این جهانی چو جهان وفا ندارد |
|
می و ساغر خدایی چو خداست جاودانی |
|
|
دل و جان و صد دل و جان به فدای آن ملاحت |
|
جز صورتی که داری تو به خاکیان چه مانی |
|
|
بزن آتشی که داری به جهان بیقراری |
|
بشکاف ز آتش خود دل قبه دخانی |
|
|
پر و بال بخش جان را که بسی شکسته پر شد |
|
پر و بال جان شکستی پی حکمتی که دانی |
|
|
سخنم به هوشیاری نمکی ندارد ای جان |
|
قدحی دو موهبت کن چو ز من سخن ستانی |
|
|
که هر آنچ مست گوید همه باده گفته باشد |
|
نکند به کشتی جان جز باده بادبانی |
|
|
مددی که نیم مستم بده آن قدح به دستم |
|
که به دولت تو رستم ز ملولی و گرانی |
|
|
هله ای بلای توبه بدران قبای توبه |
|
بر تو چه جای توبه که قضای ناگهانی |
|
|
تو خراب هر دکانی تو بلای خان و مانی |
|
زه کوه قاف گیری چو شتر همیکشانی |
|
|
عجب آن دگر بگویم که به گفت مینیاید |
|
تو بگو که از تو خوشتر که شه شکربیانی |
|