| | | | | | |
|
ز یکی پسته دهانی صنمی بسته دهانم |
|
چو برویید نباتش چو شکر بست زبانم |
|
|
همه خوبی قمر او همه شادی است مگر او |
|
که از او من تن خود را ز شکر بازندانم |
|
|
تو چه پرسی که کدامی تو در این عشق چه نامی |
|
صنما شاه جهانی ز تو من شاد جهانم |
|
|
چو قدح ریخته گشتم به تو آمیخته گشتم |
|
چو بدیدم که تو جانی مثل جان پنهانم |
|
|
وگرم هست اگر من بنه انگشت تو بر من |
|
که من اندر طلب خود سر انگشت گزانم |
|
|
چو از او در تک و تابم ز پیش سخت شتابم |
|
چو مرا برد به نارم دو چو خود بازستانم |
|
|
چو شکرگیر تو گشتم چو من از تیر تو گشتم |
|
چه شد ار بهر شکارت شکند تیر و کمانم |
|
|
چو صلاح دل و دین را مه خورشید یقین را |
|
به تو افتاد محبت تو شدی جان و روانم |
|