| | | | | | |
|
ساقی ز شراب حق پر دار شرابی را |
|
درده می ربانی دلهای کبابی را |
|
|
کم گوی حدیث نان در مجلس مخموران |
|
جز آب نمیسازد مر مردم آبی را |
|
|
از آب و خطاب تو تن گشت خراب تو |
|
آراسته دار ای جان زین گنج خرابی را |
|
|
گلزار کند عشقت آن شوره خاکی را |
|
دربار کند موجت این جسم سحابی را |
|
|
بفزای شراب ما بربند تو خواب ما |
|
از شب چه خبر باشد مر مردم خوابی را |
|
|
همکاسه ملک باشد مهمان خدایی را |
|
باده ز فلک آید مردان ثوابی را |
|
|
نوشد لب صدیقش ز اکواب و اباریقش |
|
در خم تقی یابی آن باده نابی را |
|
|
هشیار کجا داند بیهوشی مستان را |
|
بوجهل کجا داند احوال صحابی را |
|
|
استاد خدا آمد بیواسطه صوفی را |
|
استاد کتاب آمد صابی و کتابی را |
|
|
چون محرم حق گشتی وز واسطه بگذشتی |
|
بربای نقاب از رخ خوبان نقابی را |
|
|
منکر که ز نومیدی گوید که نیابی این |
|
بنده ره او سازد آن گفت نیابی را |
|
|
نی باز سپیدست او نی بلبل خوش نغمه |
|
ویرانه دنیا به آن جغد غرابی را |
|
|
خاموش و مگو دیگر مفزای تو شور و شر |
|
کز غیب خطاب آید جانهای خطابی را |
|