| | | | | | |
|
سر فروکرد از فلک آن ماه روی سیمتن |
|
آستین را می فشاند در اشارت سوی من |
|
|
همچو چشم کشتگان چشمان من حیران او |
|
وز شراب عشق او این جان من بیخویشتن |
|
|
زیر جعد زلف مشکش صد قیامت را مقام |
|
در صفای صحن رویش آفت هر مرد و زن |
|
|
مرغ جان اندر قفص می کند پر و بال خویش |
|
تا قفص را بشکند اندر هوای آن شکن |
|
|
از فلک آمد همایی بر سر من سایه کرد |
|
من فغان کردم که دور از پیش آن خوب ختن |
|
|
در سخن آمد همای و گفت بیروزی کسی |
|
کز سعادت می گریزی ای شقی ممتحن |
|
|
گفتمش آخر حجابی در میان ما و دوست |
|
من جمال دوست خواهم کو است مر جان را سکن |
|
|
آن همای از بس تعجب سوی آن مه بنگرید |
|
از من او دیوانه تر شد در جمالش مفتتن |
|
|
میر مست و خواجه مست و روح مست و جسم مست |
|
از خداوند شمس دین آن شاه تبریز و زمن |
|