| | | | | | |
|
سست مکن زه که من تیر توام چارپر |
|
روی مگردان که من یک دلهام نی دوسر |
|
|
از تو زدن تیغ تیز وز دل و جان صد رضا |
|
یک سخنم چون قضا نی اگرم نی مگر |
|
|
گر بکشی ذوالفقار ثابتم و پایدار |
|
نی بگریزم چو باد نی بمرم چون شرر |
|
|
جان بسپارم به تیغ هیچ نگویم دریغ |
|
از جهت زخم تیغ ساخت حقم چون سپر |
|
|
تیغ زن ای آفتاب گردن شب را به تاب |
|
ظلمت شبها ز چیست کوره خاک کدر |
|
|
معدن صبرست تن معدن شکر است دل |
|
معدن خندهست شش معدن رحمت جگر |
|
|
بر سر من چون کلاه ساز شها تختگاه |
|
در بر خود چون قبا تنگ بگیرم به بر |
|
|
گفت کسی عشق را صورت و دست از کجا |
|
منبت هر دست و پا عشق بود در صور |
|
|
نی پدر و مادرت یک دمهای عشق باخت |
|
چونک یگانه شدند چون تو کسی کرد سر |
|
|
عشق که بیدست او دست تو را دست ساخت |
|
بیسر و دستش مبین شکل دگر کن نظر |
|
|
رنگ همه رویها آب همه جویها |
|
مفخر تبریز دان شمس حق ای دیده ور |
|