| | | | | | |
|
سعادت جو دگر باشد و عاشق خود دگر باشد |
|
ندارد پای عشق او کسی کش عشق سر باشد |
|
|
مراد دل کجا جوید بقای جان کجا خواهد |
|
دو چشم عشق پرآتش که در خون جگر باشد |
|
|
ز بدحالی نمینالد دو چشم از غم نمیمالد |
|
که او خواهد که هر لحظه ز حال بد بتر باشد |
|
|
نه روز بخت میخواهد نه شب آرام میجوید |
|
میان روز و شب پنهان دلش همچون سحر باشد |
|
|
دو کاشانهست در عالم یکی دولت یکی محنت |
|
به ذات حق که آن عاشق از این هر دو به درباشد |
|
|
ز دریا نیست جوش او که در بس یتیمست او |
|
از این کان نیست روی او اگر چه همچو زر باشد |
|
|
دل از سودای شاه جان شهنشاهی کجا جوید |
|
قبا کی جوید آن جانی که کشته آن کمر باشد |
|
|
اگر عالم هما گیرد نجوید سایهاش عاشق |
|
که او سرمست عشق آن همای نام ور باشد |
|
|
اگر عالم شکر گیرد دلش نالان چو نی باشد |
|
وگر معشوق نی گوید گدازان چون شکر باشد |
|
|
ز شمس الدین تبریزی مقیم عشق میگویم |
|
خداوندا چرا چندین شهی اندر سفر باشد |
|