دیوان شمس/سماع آرام جان زندگانیست
| سماع آرام جان زندگانیست | کسی داند که او را جان جانست | |||||
| کسی خواهد که او بیدار گردد | که او خفته میان بوستان‌ست | |||||
| ولیک آن کو به زندان خفته باشد | اگر بیدار گردد در زیان‌ست | |||||
| سماع آن جا بکن کان جا عروسیست | نه در ماتم که آن جای فغانست | |||||
| کسی کو جوهر خود را ندیدهست | کسی کان ماه از چشمش نهانست | |||||
| چنین کس را سماع و دف چه باید | سماع از بهر وصل دلستان‌ست | |||||
| کسانی را که روشان سوی قبله‌ست | سماع این جهان و آن جهانست | |||||
| خصوصا حلقه‌ای کاندر سماعند | همی‌گردند و کعبه در میانست | |||||
| اگر کان شکر خواهی همان جاست | ور انگشت شکر خود رایگانست | |||||