| | | | | | |
|
سماع چیست ز پنهانیان دل پیغام |
|
دل غریب بیابد ز نامه شان آرام |
|
|
شکفته گردد از این باد شاخههای خرد |
|
گشاده گردد از این زخمه در وجود مسام |
|
|
سحر رسد ز ندای خروس روحانی |
|
ظفر رسد ز صدای نقاره بهرام |
|
|
عصیر جان به خم جسم تیر می انداخت |
|
چو دف شنید برآرد کفی نشان قوام |
|
|
حلاوتی عجبی در بدن پدید آید |
|
که از نی و لب مطرب شکر رسید به کام |
|
|
هزار کزدم غم را کنون ببین کشته |
|
هزار دور فرح بین میان ما بیجام |
|
|
فسون رقیه کزدم نویس عید رسید |
|
که هست رقیه کزدم به کوی عشق مدام |
|
|
ز هر طرف بجهد بیقرار یعقوبی |
|
که بوی پیرهن یوسفی بیافت مشام |
|
|
چو جان ما ز نفخت است فیه من روحی |
|
روا بود که نفختش بود شراب و طعام |
|
|
چو حشر جمله خلایق به نفخ خواهد بود |
|
ز ذوق زمزمه بجهند مردگان ز منام |
|
|
که خاک بر سر جان کسی که افسردهست |
|
اثر نگیرد از آن نفخ و کم بود ز اعدام |
|
|
تن و دلی که بنوشید از این رحیق حلال |
|
بر آتش غم هجران حرام گشت حرام |
|
|
جمال صورت غیبی ز وصف بیرون است |
|
هزار دیده روشن به وام خواه به وام |
|
|
درون توست یکی مه کز آسمان خورشید |
|
ندا همیکندش کای منت غلام غلام |
|
|
ز جیب خویش بجو مه چو موسی عمران |
|
نگر به روزن خویش و بگو سلام سلام |
|
|
سماع گرم کن و خاطر خران کم جو |
|
که جان جان سماعی و رونق ایام |
|
|
زبان خود بفروشم هزار گوش خرم |
|
که رفت بر سر منبر خطیب شهدکلام |
|