| | | | | | |
|
شراب داد خدا مر مرا تو را سرکا |
|
چو قسمتست چه جنگست مر مرا و تو را |
|
|
شراب آن گل است و خمار حصه خار |
|
شناسد او همه را و سزا دهد به سزا |
|
|
شکر ز بهر دل تو ترش نخواهد شد |
|
که هست جا و مقام شکر دل حلوا |
|
|
تو را چو نوحه گری داد نوحهای میکن |
|
مرا چو مطرب خود کرد دردمم سرنا |
|
|
شکر شکر چه بخندد به روی من دلدار |
|
به روی او نگرم وارهم ز رو و ریا |
|
|
اگر بدست ترش شکری تو از من نیز |
|
طمع کن ای ترش ار نه محال را مفزا |
|
|
وگر گریست به عالم گلی که تا من نیز |
|
بگریم و بکنم نوحهای چو آن گلها |
|
|
حقم نداد غمی جز که قافیه طلبی |
|
ز بهر شعر و از آن هم خلاص داد مرا |
|
|
بگیر و پاره کن این شعر را چو شعر کهن |
|
که فارغست معانی ز حرف و باد و هوا |
|