| | | | | | |
|
شوری فتاد در فلک ای مه چه شستهای |
|
پرنور کن تو خیمه و خرگه چه شستهای |
|
|
آگاه نیستند مگر این فسردگان |
|
از آتش تو ای بت آگه چه شستهای |
|
|
آتش خوران ره به سر کوی منتظر |
|
با مردمان زیرک ابله چه شستهای |
|
|
دل شیر بیشهست ولیکن سرش تویی |
|
دل لشکر حقست و تویی شه چه شستهای |
|
|
ای جان تیزگوش تو بشنو هم از درون |
|
هم ره به توست بر سر هر ره چه شستهای |
|
|
هین کز فراخنای دلت تا به عرش رفت |
|
هیهای وصل و خنده و قهقه چه شستهای |
|
|
دی بامداد دامن جانم گرفت دل |
|
کان جان و دل رسید تو آوه چه شستهای |
|
|
دولاب دولتست ز تبریز شمس دین |
|
درزن تو دستها و در این ره چه شستهای |
|