دیوان شمس/صبحدمی همچو صبح پرده ظلمت درید
| صبحدمی همچو صبح پرده ظلمت درید | نیم شبی ناگهان صبح قیامت دمید | |||||
| واسطه‌ها را برید دید به خود خویش را | آنچ زبانی نگفت بی‌سر و گوشی شنید | |||||
| پوست بدرد ز ذوق عشق چو پیدا شود | لیک کجا ذوق آن کو کندت ناپدید | |||||
| فقر ببرده سبق رفته طبق بر طبق | باز کند قفل را فقر مبارک کلید | |||||
| کشته شهوت پلید کشته عقلست پاک | فقر زده خیمه‌ای زان سوی پاک و پلید | |||||
| جمله دل عاشقان حلقه زده گرد فقر | فقر چو شیخ الشیوخ جمله دل‌ها مرید | |||||
| چونک به تبریز چشم شمس حقم را بدید | گفت حقش پر شدی گفت که هل من مزید | |||||