| | | | | | |
|
صحرا خوشست لیک چو خورشید فر دهد |
|
بستان خوشست لیک چو گلزار بر دهد |
|
|
خورشید دیگریست که فرمان و حکم او |
|
خورشید را برای مصالح سفر دهد |
|
|
بوسه به او رسد که رخش همچو زر بود |
|
او را نمیرسد که رود مال و زر دهد |
|
|
بنگر به طوطیان که پر و بال میزنند |
|
سوی شکرلبی که به ایشان شکر دهد |
|
|
هر کس شکرلبی بگزیدهست در جهان |
|
ما را شکرلبیست که چیزی دگر دهد |
|
|
ما را شکرلبیست شکرها گدای اوست |
|
ما را شهنشهیست که ملک و ظفر دهد |
|
|
همت بلند دار اگر شاه زادهای |
|
قانع مشو ز شاه که تاج و کمر دهد |
|
|
برکن تو جامهها و در آب حیات رو |
|
تا پارههای خاک تو لعل و گهر دهد |
|
|
بگریز سوی عشق و بپرهیز از آن بتی |
|
کو دلبری نماید و خون جگر دهد |
|
|
در چشم من نیاید خوبی هیچ خوب |
|
نقاش جسم جان را غیبی صور دهد |
|
|
کی آب شور نوشد با مرغهای کور |
|
آن مرغ را که عقل ز کوثر خبر دهد |
|
|
خود پر کند دو دیده ما را به حسن خویش |
|
گر ماه آن ببیند در حال سر دهد |
|
|
در دیده گدای تو آید نگار خاک |
|
حاشا ز دیدهای که خدایش نظر دهد |
|
|
خامش ز حرف گفتن تا بوک عقل کل |
|
ما را ز عقل جزوی راه و عبر دهد |
|