دیوان شمس/صد بار بگفتمت نگهدار

by مولوی

	صد بار بگفتمت نگهدار			در خشم و ستیزه پا میفشار
	بر چنگ وفا و مهربانی			گر زخمه زنی بزن به هنجار
	دانی تو یقین و چون ندانی			کز زخمه سخت بسکلد یار
	می‌بخش و مخسب کاین نه نیکوست			ما خفته خراب و فتنه بیدار
	می‌گویم و می‌کنم نصیحت			من خشک دماغ و گفت و تکرار
	می‌خندد بر نصیحت من			آن چشم خمار یار خمار
	می‌گوید چشم او به تسخر			خوش می‌گویی بگو دگربار
	از تو بترم اگر ننوشم			پوشیده نصیحت تو طرار
	استیزه گرست و لاابالیست			کی عشوه خورد حریف خون خوار
	خامش کن و از دیش مترسان			کز باغ خداست این سمن زار
	خاموش که بی‌بهار سبزست			بی‌سبلت مهر جان و آذار