دیوان شمس/صد بار مردم ای جان وین را بیازمودم
صد بار مردم ای جان وین را بیازمودم | چون بوی تو بیامد دیدم که زنده بودم | |||||
صد بار جان بدادم وز پای درفتادم | بار دگر بزادم چون بانگ تو شنودم | |||||
تا روی تو بدیدم از خویش نابدیدم | ای ساخته چو عیدم وی سوخته چو عودم | |||||
دامی است در ضمیرم تا باز عشق گیرم | آن باز بازگونه چون مرغ درربودم | |||||
ای شعلههای گردان در سینههای مردان | گردان به گرد ماهت چون گنبد کبودم | |||||
آن ساعت خجسته تو عهدها ببسته | من توبهها شکسته بودم چنانک بودم | |||||
عقلم ببرد از ره کز من رسی تو در شه | چون سوی عقل رفتم عقلم نداشت سودم |