دیوان شمس/صد سال اگر گریزی و نایی بتا به پیش

by مولوی

	صد سال اگر گریزی و نایی بتا به پیش			برهم زنیم کار تو را همچو کار خویش
	مگریز که ز چنبر چرخت گذشتنیست			گر شیر شرزه باشی ور سفله گاومیش
	تن دنبلیست بر کتف جان برآمده			چون پر شود تهی شود آخر ز زخم نیش
	ای شاد باطلی که گریزد ز باطلی			بر عشق حق بچفسد بی‌صمغ و بی‌سریش
	گز می‌کنند جامه عمرت به روز و شب			هم آخر آرد او را یا روز یا شبیش
	بیچاره آدمی که زبونست عشق را			زفت آمد این سوار بر این اسب پشت ریش
	خاموش باش و در خمشی گم شو از وجود			کان عشق راست کشتن عشاق دین و کیش