| | | | | | |
|
صد گوش نوم باز شد از راز شنودن |
|
بی بوددهنده نتوان زادن و بودن |
|
|
استودن تو باد بهار آمد و من باغ |
|
خوش حامله می گردد اجزا ز ستودن |
|
|
بر همدگر افتادن مستان چه لطیف است |
|
وز همدگر آن جام وفا را بربودن |
|
|
ای آنک به عشق رخ تو واجب و حق است |
|
آیینه دل را ز خرافات زدودن |
|
|
آواز صفیر تو شنیدیم و فریضه است |
|
این هدهد جان را گره از پای گشودن |
|
|
تا چند در این ابر نهان باشد آن ماه |
|
جانها به لب آمد هله وقت است نمودن |
|
|
ای گلشن روی تو ز دی ایمن و فارغ |
|
وی سنبل ابروی تو ایمن ز درودن |
|
|
ساقی چو تویی کفر بود بودن هشیار |
|
وان شب که تویی ماه حرام است غنودن |
|
|
چون آمد پیراهن خوش بوی تو یوسف |
|
بس بارد و سرد است کنون لخلخه سودن |
|
|
گفتم که ببوسم کف پای تو مرا گفت |
|
آن جسم بود کش بتوانند بسودن |
|
|
پس تا شه ما گوید کو راست مسلم |
|
پر کردن افهام و بر افهام فزودن |
|