| | | | | | |
|
صفت خدای داری چو به سینهای درآیی |
|
لمعان طور سینا تو ز سینه وانمایی |
|
|
صفت چراغ داری چو به خانه شب درآیی |
|
همه خانه نور گیرد ز فروغ روشنایی |
|
|
صفت شراب داری تو به مجلسی که باشی |
|
دو هزار شور و فتنه فکنی ز خوش لقایی |
|
|
چو طرب رمیده باشد چو هوس پریده باشد |
|
چه گیاه و گل بروید چو تو خوش کنی سقایی |
|
|
چو جهان فسرده باشد چو نشاط مرده باشد |
|
چه جهانهای دیگر که ز غیب برگشایی |
|
|
ز تو است این تقاضا به درون بیقراران |
|
و اگر نه تیره گل را به صفا چه آشنایی |
|
|
فلکی به گرد خاکی شب و روز گشته گردان |
|
فلکا ز ما چه خواهی نه تو معدن ضیایی |
|
|
نفسی سرشک ریزی نفسی تو خاک بیزی |
|
نه قراضه جویی آخر همه کان و کیمیایی |
|
|
مثل قراضه جویان شب و روز خاک بیزی |
|
ز چه خاک میپرستی نه تو قبله دعایی |
|
|
چه عجب اگر گدایی ز شهی عطا بجوید |
|
عجب این که پادشاهی ز گدا کند گدایی |
|
|
و عجبتر اینک آن شه به نیاز رفت چندان |
|
که گدا غلط درافتد که مراست پادشاهی |
|
|
فلکا نه پادشاهی نه که خاک بنده توست |
|
تو چرا به خدمت او شب و روز در هوایی |
|
|
فلکم جواب گوید که کسی تهی نپوید |
|
که اگر کهی بپرد بود آن ز کهربایی |
|
|
سخنم خور فرشتهست من اگر سخن نگویم |
|
ملک گرسنه گوید که بگو خمش چرایی |
|
|
تو نه از فرشتگانی خورش ملک چه دانی |
|
چه کنی ترنگبین را تو حریف گندنایی |
|
|
تو چه دانی این ابا را که ز مطبخ دماغ است |
|
که خدا کند در آن جا شب و روز کدخدایی |
|
|
تبریز شمس دین را تو بگو که رو به ما کن |
|
غلطم بگو که شمسا همه روی بیقفایی |
|