| | | | | | |
|
صنما تو همچو آتش قدح مدام داری |
|
به جواب هر سلامی که کنند جام داری |
|
|
ز برای تو اگر تن دو هزار جان سپارد |
|
ز خداش وحی آید که هنوز وام داری |
|
|
چو حقت ز غیرت خود ز تو نیز کرد پنهان |
|
به درون جان چاکر چه پدید نام داری |
|
|
چو سلام تو شنیدم ز سلامتی بریدم |
|
صنما هزار آتش تو در آن سلام داری |
|
|
ز پی غلامی تو چو بسوخت جان شاهان |
|
به کدام روی گویم که چو من غلام داری |
|
|
تو هنوز روح بودی که تمام شد مرادت |
|
بجز از برای فتنه به جهان چه کام داری |
|
|
توریز بخت یارت به خدا که راست گویی |
|
که میان شیرمردان چو ویی کدام داری |
|
|
تبریز شاد بادا که ز نور و فر آن شه |
|
دو هزار بیش چاکر چو یمن چو شام داری |
|
|
نظر خدای خواهم که تو را به من رساند |
|
به دعا چه خواهمت من که همه تو رام داری |
|
|
نظر حسود مسکین طرقید از تفکر |
|
نرسید در تو هر چند که تو لطف عام داری |
|
|
چه حسود بلک عاشق دو هزار هر نواحی |
|
نه خیالشان نمایی نه به کس پیام داری |
|
|
تو خدای شمس دین را به من غلام بخشی |
|
چو غلامیی ورا تو به شهان حرام داری |
|
|
لقبت چو میبگویم دل من همیبلرزد |
|
تو دلا مترس زیرا که شه کرام داری |
|