| | | | | | |
|
عاشقی بر من پریشانت کنم |
|
کم عمارت کن که ویرانت کنم |
|
|
گر دو صد خانه کنی زنبوروار |
|
چون مگس بیخان و بیمانت کنم |
|
|
تو بر آنک خلق را حیران کنی |
|
من بر آنک مست و حیرانت کنم |
|
|
گر که قافی تو را چون آسیا |
|
آرم اندر چرخ و گردانت کنم |
|
|
ور تو افلاطون و لقمانی به علم |
|
من به یک دیدار نادانت کنم |
|
|
تو به دست من چو مرغی مردهای |
|
من صیادم دام مرغانت کنم |
|
|
بر سر گنجی چو ماری خفتهای |
|
من چو مار خسته پیچانت کنم |
|
|
خواه دلیلی گو و خواهی خود مگو |
|
در دلالت عین برهانت کنم |
|
|
خواه گو لاحول خواهی خود مگو |
|
چون شهت لاحول شیطانت کنم |
|
|
چند میباشی اسیر این و آن |
|
گر برون آیی از این آنت کنم |
|
|
ای صدف چون آمدی در بحر ما |
|
چون صدفها گوهرافشانت کنم |
|
|
بر گلویت تیغها را دست نیست |
|
گر چو اسماعیل قربانت کنم |
|
|
چون خلیلی هیچ از آتش مترس |
|
من ز آتش صد گلستانت کنم |
|
|
دامن ما گیر اگر تردامنی |
|
تا چو مه از نور دامانت کنم |
|
|
من همایم سایه کردم بر سرت |
|
تا که افریدون و سلطانت کنم |
|
|
هین قرائت کم کن و خاموش باش |
|
تا بخوانم عین قرآنت کنم |
|