| | | | | | |
| |
عاشق چو منی باید می‌سوزد و می‌سازد |
|
ور نی مثل کودک تا کعب همی‌بازد |
|
| |
مه رو چو تویی باید ای ماه غلام تو |
|
تا بر همه مه رویان می‌چربد و می‌نازد |
|
| |
عاشق چو منی باید کز مستی و بی‌خویشی |
|
با خلق نپیوندد با خویش نپردازد |
|
| |
فارس چو تویی باید ای شاه سوار من |
|
کز وهم و گمان زان سو می‌راند و می‌تازد |
|
| |
عشق آب حیات آمد برهاندت از مردن |
|
ای شاه که او خود را در عشق دراندازد |
|
| |
چون شاخ زرست این جان می‌کش به خودش می‌دان |
|
چندان که کشش بیند سوی تو همی‌یازد |
|
| |
باری دل و جان من مستست در آن معدن |
|
هر روز چو نوعشقان فرهنگ نو آغازد |
|
| |
چون چنگ شوی از غم خم داده وانگه او |
|
در بر کشدت شیرین بی‌واسطه بنوازد |
|
| |
آن آهوی مفتونش چون تازه شود خونش |
|
آن شیر بدان آهو در میمنه بگرازد |
|
| |
شمس الحق تبریزی بر شمس فلک روزی |
|
باشد که طراز نو شعشاع تو بطرازد |
|
