| | | | | | |
|
عمر که بیعشق رفت هیچ حسابش مگیر |
|
آب حیاتست عشق در دل و جانش پذیر |
|
|
هر که جز عاشقان ماهی بیآب دان |
|
مرده و پژمرده است گر چه بود او وزیر |
|
|
عشق چو بگشاد رخت سبز شود هر درخت |
|
برگ جوان بردمد هر نفس از شاخ پیر |
|
|
هر که شود صید عشق کی شود او صید مرگ |
|
چون سپرش مه بود کی رسدش زخم تیر |
|
|
سر ز خدا تافتی هیچ رهی یافتی |
|
جانب ره بازگرد یاوه مرو خیر خیر |
|
|
تنگ شکر خر بلاش ور نخری سرکه باش |
|
عاشق این میر شو ور نشوی رو بمیر |
|
|
جمله جانهای پاک گشته اسیران خاک |
|
عشق فروریخت زر تا برهاند اسیر |
|
|
ای که به زنبیل تو هیچ کسی نان نریخت |
|
در بن زنبیل خود هم بطلب ای فقیر |
|
|
چست شو و مرد باش حق دهدت صد قماش |
|
خاک سیه گشت زر خون سیه گشت شیر |
|
|
مفخر تبریزیان شمس حق و دین بیا |
|
تا برهد پای دل ز آب و گل همچو قیر |
|