| | | | | | |
|
عیش جهان پیسه بود گاه خوشی گاه بدی |
|
عاشق او شو که دهد ملکت عیش ابدی |
|
|
چونک سپید است و سیه روز و شب عمر همه |
|
عمر دگر جو که بود ساده چو نور صمدی |
|
|
ای تو فرورفته به خود گاه از آن گور و لحد |
|
غافل از این لحظه که تو در لحد بود خودی |
|
|
دیدن روزی ده تو رزق حلال است تو را |
|
گرم به دکان چه روی در پی رزق عددی |
|
|
نادره طوطی که تویی کان شکر باطن تو |
|
نادره بلبل که تویی گلشنی و لعل خدی |
|
|
لیلی و مجنون عجب هر دو به یک پوست درون |
|
آینه هر دو تویی لیک درون نمدی |
|
|
عالم جان بحر صفا صورت و قالب کف او |
|
بحر صفا را بنگر چنگ در این کف چه زدی |
|
|
هیچ قراری نبود بر سر دریا کف را |
|
ز آنک قرارش ندهد جنبش موج مددی |
|
|
ز آنک کف از خشک بود لایق دریا نبود |
|
نیک به نیکی رود و بد برود سوی بدی |
|
|
کف همگی آب شود یا به کناری برود |
|
ز آنک دورنگی نبود در دل بحر احدی |
|
|
موج برآید ز خود و در خود نظاره کند |
|
سجده کنان کای خود من آه چه بیرون ز حدی |
|
|
جمله جانهاست یکی وین همه عکس ملکی |
|
دیده احول بگشا خوش نگر ار باخردی |
|