| | | | | | |
|
غلام پاسبانانم که یارم پاسبانستی |
|
به چستی و به شبخیزی چو ماه و اخترانستی |
|
|
غلام باغبانانم که یارم باغبانستی |
|
به تری و به رعنایی چو شاخ ارغوانستی |
|
|
نباشد عاشقی عیبی وگر عیب است تا باشد |
|
که نفسم عیب دان آمد و یارم غیب دانستی |
|
|
اگر عیب همه عالم تو را باشد چو عشق آمد |
|
بسوزد جمله عیبت را که او بس قهرمانستی |
|
|
گذشتم بر گذرگاهی بدیدم پاسبانی را |
|
نشسته بر سر بامی که برتر ز آسمانستی |
|
|
کلاه پاسبانانه قبای پاسبانانه |
|
ولیک از های های او در عالم در امانستی |
|
|
به دست دیدبان او یکی آیینهای شش سو |
|
که حال شش جهت یک یک در آیینه بیانستی |
|
|
چو من دزدی بدم رهبر طمع کردم بدان گوهر |
|
برآوردم یکی شکلی که بیرون از گمانستی |
|
|
ز هر سویی که گردیدم نشانه تیر او دیدم |
|
ز هر شش سو برون رفتم که آن ره بینشانستی |
|
|
همه سوها ز بیسو شد نشان از بینشان آمد |
|
چو آمد راه واگشتن ز آینده نهانستی |
|
|
چو زان شش پرده تاری برون رفتم به عیاری |
|
ز نور پاسبان دیدم که او شاه جهانستی |
|
|
چو باغ حسن شه دیدم حقیقت شد بدانستم |
|
که هم شه باغبانستی و هم شه باغ جانستی |
|
|
از او گر سنگسار آیی تو شیشه عشق را مشکن |
|
ازیرا رونق نقدت ز سنگ امتحانستی |
|
|
ز شاهان پاسبانی خود ظریف و طرفه میآید |
|
چنان خود را خلق کرده که نشناسی که آنستی |
|
|
لباس جسم پوشیده که کمتر کسوه آن است |
|
سخن در حرف آورده که آن دونتر زبانستی |
|
|
به گل اندوده خورشیدی میان خاک ناهیدی |
|
درون دلق جمشیدی که گنج خاکدانستی |
|
|
زبان وحییان را او ز ازل وجه العرب بوده |
|
زبان هندوی گوید که خود از هندوانستی |
|
|
زمین و آسمان پیشش دو که برگ است پنداری |
|
که در جسم از زمینستی و در عمر از زمانستی |
|
|
ز یک خندش مصور شد بهشت ار هشت ور بیش است |
|
به چشم ابلهان گویی ز جنت ارمغانستی |
|
|
بر او صفرا کنند آنگه ز نخوت اصل سیم و زر |
|
که ما زر و هنر داریم و غافل زو که کانستی |
|
|
چه عذر آرند آن روزی که عذرا گردد از پرده |
|
چه خون گریند آن صبحی که خورشیدش عیانستی |
|
|
میان بلغم و صفرا و خون و مره و سودا |
|
نماید روح از تأثیر گویی در میانستی |
|
|
ز تن تا جان بسی راه است و در تن مینماند جان |
|
چنین دان جان عالم را کز او عالم جوانستی |
|
|
نه شخص عالم کبری چنین بر کار بیجان است |
|
که چرخ ار بیروانستی بدین سان کی روانستی |
|
|
زمین و آسمانها را مدد از عالم عقل است |
|
که عقل اقلیم نورانی و پاک درفشانستی |
|
|
جهان عقل روشن را مددها از صفات آید |
|
صفات ذات خلاقی که شاه کن فکانستی |
|
|
که این تیر عوارض را که میپرد به هر سویی |
|
کمان پنهان کند صانع ولی تیر از کمانستی |
|
|
اگر چه عقل بیدار است آن از حی قیوم است |
|
اگر چه سگ نگهبان است تأثیر شبانستی |
|
|
چو سگ آن از شبان بیند زیانش جمله سودستی |
|
چو سگ خود را شبان بیند همه سودش زیانستی |
|
|
چو خود را ملک او بینی جهان اندر جهان باشی |
|
وگر خود را ملک دانی جهان از تو جهانستی |
|
|
تو عقل کل چو شهری دان سواد شهر نفس کل |
|
و این اجزا در آمدشد مثال کاروانستی |
|
|
خنک آن کاروانی کان سلامت با وطن آید |
|
غنیمت برده و صحت و بختش همعنانستی |
|
|
خفیر ارجعی با او بشیر ابشروا بر ره |
|
سلام شاه میآرند و جان دامن کشانستی |
|
|
خواطر چون سوارانند و زوتر زی وطن آیند |
|
و یا بازان و زاغانند پس در آشیانستی |
|
|
خواطر رهبرانند و چو رهبر مر تو را بار است |
|
مقامت ساعد شه دان که شاه شه نشانستی |
|
|
وگر زاغ است آن خاطر که چشمش سوی مردار است |
|
کسی کش زاغ رهبر شد به گورستان روانستی |
|
|
چو در مازاغ بگریزی شود زاغ تو شهبازی |
|
که اکسیر است شادی ساز او را کاندهانستی |
|
|
گر آن اصلی که زاغ و باز از او تصویر مییابد |
|
تجلی سازدی مطلق اصالت را یگانستی |
|
|
ور آن نوری کز او زاید غم و شادی به یک اشکم |
|
دمی پهلو تهی کردی همه کس شادمانستی |
|
|
همه اجزا همیگویند هر یک ای همه تو تو |
|
همین گفت ار نه پرده ستی همه با همگنانستی |
|
|
درخت جانها رقصان ز باد این چنین باده |
|
گران باد آشکارستی نه لنگر بادبانستی |
|
|
درای کاروان دل به گوشم بانگ میآرد |
|
گر آن بانگش به حس آید هر اشتر ساربانستی |
|
|
درافتد از صدف هر دم صدف بازش خورد در دم |
|
وگر نه عین کری هم کران را ترجمانستی |
|
|
سهیل شمس تبریزی نتابد در یمن ور نی |
|
ادیم طایفی گشتی به هر جا سختیانستی |
|
|
ضیاوار ای حسام الدین ضیاء الحق گواهی ده |
|
ندیدی هیچ دیده گر ضیا نه دیدبانستی |
|
|
گواهی ضیا هم او گواهی قمر هم رو |
|
گواهی مشک اذفربو که بر عالم وزانستی |
|
|
اگر گوشت شود دیده گواهی ضیا بشنو |
|
ولی چشم تو گوش آمد که حرفش گلستانستی |
|
|
چو از حرفی گلستانی ز معنی کی گل استانی |
|
چو پا در قیر جزوستت حجابت قیروانستی |
|
|
کتاب حس به دست چپ کتاب عقل دست راست |
|
تو را نامه به چپ دادند که بیرون ز آستانستی |
|
|
چو عقلت طبع حس دارد و دست راست خوی چپ |
|
و تبدیل طبیعت هم نه کار داستانستی |
|
|
خداوندا تو کن تبدیل که خود کار تو تبدیل است |
|
که اندر شهر تبدیلت زبانها چون سنانستی |
|
|
عدم را در وجود آری از این تبدیل افزونتر |
|
تو نور شمع میسازی که اندر شمعدانستی |
|
|
تو بستان نامه از چپم به دست راستم درنه |
|
تو تانی کرد چپ را راست بنده ناتوانستی |
|
|
ترازوی سبک دارم گرانش کن به فضل خود |
|
تو که را که کنی زیرا نه کوه از خود گرانستی |
|
|
کمال لطف داند شد کمال نقص را چاره |
|
که قعر دوزخ ار خواهی به از صدر جنانستی |
|