| | | | | | |
|
فرست بادهی جان را به رسم دلداری |
|
بدان نشان که مرا بینشان همیداری |
|
|
بدان نشان که به هر شب چو ماه میتابی |
|
ز ابر دل قطرات حیات میباری |
|
|
چه قطرههاست که از حرف عشق میبارد |
|
ز گل گلی بفزاید ز خار هم خاری |
|
|
میان خار و گل این سینهها چو بلبل مست |
|
ضمیر عشق دل اندر سحر به سحر آری |
|
|
هزار ناله کنم لیک بیخود از می عشق |
|
چو چنگ بیخبرم از نوا و از زاری |
|
|
از آن دمی که صراحی عشق تو دیدم |
|
تهی و پر شدهام دم به دم قدح واری |
|
|
میان جمع مرا چون قدح چه گردانی |
|
چو شمع را تو در این جمع در نمیآری |
|
|
مرا بپرس که این شمع کیست شمس الدین |
|
که خاک تبریز از وی بیافت بیداری |
|