| | | | | | |
|
فغان فغان که ببست آن نگار بار سفر |
|
فغان که بنده مر او را نبود یار سفر |
|
|
فغان که کار سفر نیست سخره دستم |
|
که تا ز هم بدرم جمله پود و تار سفر |
|
|
ولیک طالع خورشید و مه سفر باشد |
|
که تاز گردششان سایه شد سوار سفر |
|
|
سفر بیامد وزان هجر عذرها میخواست |
|
بدان زبان که شد این بنده شرمسار سفر |
|
|
بگفتمش که ز روباه شانگی بگذر |
|
که شیر کرد شکارم به مرغزار سفر |
|
|
مراست جان مسافر چو آب و من چون جوی |
|
روانه جانب دریا که شد مدار سفر |
|
|
دود به لب لب این جوی تا لب دریا |
|
دلی که خست در این راهها ز خار سفر |
|
|
به روی آینه بنگر که از سفر آمد |
|
صفا نگر تو به رویش از آن غبار سفر |
|
|
سفر سفر چو چنان یار غار در سفرست |
|
تو بخت بخت سفر دان و کار کار سفر |
|
|
همیشه چشم گشایم چو غنچه بر سر راه |
|
چو سرو روح روانست در بهار سفر |
|
|
چو شمس مفخر تبریز در سفر افتاد |
|
چه مملکت که بگسترد در دوار سفر |
|