| | | | | | |
|
قدح شکست و شرابم نماند و من مخمور |
|
خراب کار مرا شمس دین کند معمور |
|
|
خدیو عالم بینش چراغ عالم کشف |
|
که روحهاش به جان سجده میکنند از دور |
|
|
که تا ز بحر تحیر برآورد دستش |
|
هزار جان و روانهای غرقه مغمور |
|
|
گر آسمان و زمین پر شود ز ظلمت کفر |
|
چو او بتابد پرتو بگیرد آن همه نور |
|
|
از آن صفا که ملایک از او همییابند |
|
اگر رسد به شیاطین شوند هر یک حور |
|
|
وگر نباشد آن نور دیو را روزی |
|
به پردههای کرم دیو را کند مستور |
|
|
به روز عیدی کو بخش کردن آغازد |
|
به هر سویست عروسی به هر نواحی سور |
|
|
ز سوی تبریز آن آفتاب درتابد |
|
شوند زنده ذرایر مثال نفخه صور |
|
|
ایا صبا به خدا و به حق نان و نمک |
|
که هر سحر من و تو گشتهایم از او مسرور |
|
|
که چون رسی به نهایت کران عالم غیب |
|
از آن گذر کن و کاهل مباش چون رنجور |
|
|
از آن پری که از او یافتی بکن پرواز |
|
هزارساله ره اندر پرت نباشد دور |
|
|
بپر چو خسته شود آن پرت سجودی کن |
|
برای حال من خسته جان و دل مهجور |
|
|
به آب چشم بگویش که از زمان فراق |
|
شدست روز سیاه و شدست مو کافور |
|
|
تو آن کسی که همه مجرمان عالم را |
|
به بحر رحمت غوطی دهی کنی مغفور |
|
|
چو چشم بینا در جان تو همینرسد |
|
کسی که چشم ندارد یقین بود معذور |
|
|
چنان بکن تو به لابه که خاک پایش را |
|
بدیده آری کاین درد میشود ناسور |
|
|
وزین سفر به سعادت صبا چو بازآیی |
|
درافکنی به وجود و عدم شرار و شرور |
|
|
چو سرمهاش به من آری هزار رحمت نو |
|
به جانت بادا تا قرنهای نامحصور |
|