| | | | | | |
| |
قدر غم گر چشم سر بگریستی |
|
روز و شب‌ها تا سحر بگریستی |
|
| |
آسمان گر واقفستی زین فراق |
|
انجم و شمس و قمر بگریستی |
|
| |
زین چنین عزلی شه ار واقف شدی |
|
بر خود و تاج و کمر بگریستی |
|
| |
گر شب گردک بدیدی این طلاق |
|
بر کنار و بوسه بربگریستی |
|
| |
گر شراب لعل دیدی این خمار |
|
بر قنینه و شیشه گر بگریستی |
|
| |
گر گلستان واقفستی زین خزان |
|
برگ گل بر شاخ تر بگریستی |
|
| |
مرغ پران واقفستی زین شکار |
|
سست کردی بال و پر بگریستی |
|
| |
گر فلاطون را هنر نفریفتی |
|
نوحه کردی بر هنر بگریستی |
|
| |
روزن ار واقف شدی از دود مرگ |
|
روزن و دیوار و در بگریستی |
|
| |
کشتی اندر بحر رقصان می‌رود |
|
گر بدیدی این خطر بگریستی |
|
| |
آتش این بوته گر ظاهر شدی |
|
محتشم بر سیم و زر بگریستی |
|
| |
رستم ار هم واقفستی زین ستم |
|
بر مصاف و کر و فر بگریستی |
|
| |
این اجل کر است و ناله نشنود |
|
ور نه با خون جگر بگریستی |
|
| |
دل ندارد هیچ این جلاد مرگ |
|
ور دلش بودی حجر بگریستی |
|
| |
گر نمودی ناخنان خویش مرگ |
|
دست و پا بر همدگر بگریستی |
|
| |
وقت پیچاپیچ اگر حاضر شدی |
|
ماده بز بر شیر نر بگریستی |
|
| |
مادر فرزندخوار آمد زمین |
|
ور نه بر مرگ پسر بگریستی |
|
| |
جان شیرین دادن از تلخی مرگ |
|
گر شدی پیدا شکر بگریستی |
|
| |
داندی مقری که عرعر می‌کند |
|
ترک کردی عر و عر بگریستی |
|
| |
گر جنازه واقفستی زین کفن |
|
این جنازه بر گذر بگریستی |
|
| |
کودک نوزاد می‌گرید ز نقل |
|
عاقلستی بیشتر بگریستی |
|
| |
لیک بی‌عقلی نگرید طفل نیز |
|
ور نه چشم گاو و خر بگریستی |
|
| |
با همه تلخی همین شیرین ما |
|
چاره دیدی چون مطر بگریستی |
|
| |
زان که شیرین دید تلخی‌های مرگ |
|
زان چه دید آن دیده ور بگریستی |
|
| |
که گذشت آن من و رفت آنچ رفت |
|
کو خبر تا زین خبر بگریستی |
|
| |
تیر زهرآلود کمد بر جگر |
|
بر سپر جستی سپر بگریستی |
|
| |
زیر خاکم آن چنانک این جهان |
|
شاید ار زیر و زبر بگریستی |
|
| |
هین خمش کن نیست یک صاحب نظر |
|
ور بدی صاحب نظر بگریستی |
|
| |
شمس تبریزی برفت و کو کسی |
|
تا بر آن فخرالبشر بگریستی |
|
| |
عالم معنی عروسی یافت زو |
|
لیک بی‌او این صور بگریستی |
|
| |
این جهان را غیر آن سمع و بصر |
|
گر بدی سمع و بصر بگریستی |
|
