| | | | | | |
| |
مجلس خوش کن از آن دو پاره چوب |
|
عود را درسوز و بربط را بکوب |
|
| |
این ننالد تا نکوبی بر رگش |
|
وان دگر در نفی و در سوزست خوب |
|
| |
مجلسی پرگرد بر خاشاک فکر |
|
خیز ای فراش فرش جان بروب |
|
| |
تا نسوزی بوی ندهد آن بخور |
|
تا نکوبی نفع ندهد این حبوب |
|
| |
نیر اعظم بدان شد آفتاب |
|
کو در آتش خانه دارد بی‌لغوب |
|
| |
ماه از آن پیک و محاسب می‌شود |
|
کو نیاساید ز سیران و رکوب |
|
| |
عود خلقانند این پیغامبران |
|
تا رسدشان بوی علام الغیوب |
|
| |
گر به بو قانع نه‌ای تو هم بسوز |
|
تا که معدن گردی ای کان عیوب |
|
| |
چون بسوزی پر شود چرخ از بخور |
|
چون بسوزد دل رسد وحی القلوب |
|
| |
حد ندارد این سخن کوتاه کن |
|
گر چه جان گلستان آمد جنوب |
|
| |
صاحب العودین لا تهملهما |
|
حرقن ذا حرکن ذا للکروب |
|
| |
من یلج بین السکاری لا یفق |
|
من یذق من راح روح لا یتوب |
|
| |
اغتنم بالراح عجل و استعد |
|
من خمار دونه شق الجیوب |
|
| |
این تنجو ان سلطان الهوی |
|
جاذب العشاق جبار طلوب |
|
