دیوان شمس/مرا اقبال خندانید آخر
| مرا اقبال خندانید آخر | عنان این سو بگردانید آخر | |||||
| زمانی مرغ دل بربسته پر بود | بدادش پر و پرانید آخر | |||||
| زهی باغی که خندانید از فضل | بدان ابری که گریانید آخر | |||||
| زهی نصرت که مر اسلام را داد | زهی ملکی که استانید آخر | |||||
| به چوگان وفا یک گوی زرین | در این میدان بغلطانید آخر | |||||
| کمر بگشاد مریخ و بینداخت | سلح‌ها را بدرانید آخر | |||||
| بخندد آسمان زیرا زمین را | خدا از خوف برهانید آخر | |||||