| | | | | | |
|
مرا بدید و نپرسید آن نگار چرا |
|
ترش ترش بگذشت از دریچه یار چرا |
|
|
سبب چه بود چه کردم که بد نمود ز من |
|
که خاطرش بگرفتست این غبار چرا |
|
|
ز بامداد چرا قصد خون عاشق کرد |
|
چرا کشید چنین تیغ ذوالفقار چرا |
|
|
چو دیدم آن گل او را که رنگ ریخته بود |
|
دمید از دل مسکین هزار خار چرا |
|
|
چو لب به خنده گشاید گشاده گردد دل |
|
در آن لبست همیشه گشاد کار چرا |
|
|
میان ابروی خود چون گره زند از خشم |
|
گره گره شود از غم دل فکار چرا |
|
|
زهی تعلق جان با گشاد و خنده او |
|
یکی دمش که نبینم شوم نزار چرا |
|
|
جهان سیه شود آن دم که رو بگرداند |
|
نه روز ماند و نی عقل برقرار چرا |
|
|
یکی نفس که دل یار ما ز ما برمید |
|
چرا رمید ز ما لطف کردگار چرا |
|
|
مگر که لطف خدا اوست ما غلط کردیم |
|
وگر نه خوبی او گشت بیکنار چرا |
|
|
برون صورت اگر لطف محض دادی روی |
|
پیمبران ز چه گشتند پرده دار چرا |
|