| | | | | | |
|
مرا وصال تو باید صبا چه سود کند |
|
چو من زمین تو گشتم سما چه سود کند |
|
|
ایا بتان شکرلب چو روی شه دیدم |
|
مرا جمال و کمال شما چه سود کند |
|
|
دلم نماند و گدازید چون شکر در آب |
|
جمال ماه رخ دلربا چه سود کند |
|
|
فلک ببست میان مرا ز فضل کمر |
|
ولیک بیشه شهره قبا چه سود کند |
|
|
هزار حیله کنم من دغا و شیوه عشق |
|
چو شه حریف نباشد دغا چه سود کند |
|
|
مرا بقا و فنا از برای خدمت اوست |
|
مرا چو آن نبود این بقا چه سود کند |
|
|
سقا و آب برای حرارت جگرست |
|
جگر چو خون شد ای دل سقا چه سود کند |
|
|
فلک به ناله شد از بس دعا و زاری من |
|
چو بخت یار نباشد دعا چه سود کند |
|
|
مگو چنین تو چه دانی بلادریست نهان |
|
خدای داند و بس کاین بلا چه سود کند |
|
|
چو خونبهای تو ای دل هوای عشق ویست |
|
مگو که کشته شدم خونبها چه سود کند |
|
|
تو هان و هان به دل و دیده خاک این ره شو |
|
چو خاک باشی باید علا چه سود کند |
|
|
در آن فلک که شعاعات آفتاب دلست |
|
هزار سایه و ظل هما چه سود کند |
|
|
هما و سایهاش آن جا چو ظلمتی باشد |
|
ز نور ظلمت غیر فنا چه سود کند |
|
|
دلا تو چند زنی لاف از وفاداری |
|
برو به بحر وفا این وفا چه سود کند |
|
|
صفای باقی باید که بر رخت تابد |
|
تو جندره زده گیر این صفا چه سود کند |
|
|
چو کبر را بگذاری صفا ز حق یابی |
|
بدانی آنگه کاین کبریا چه سود کند |
|
|
برو به نزد خداوند شمس تبریزی |
|
فقیر او شو جانا غنا چه سود کند |
|