| | | | | | |
|
مرحبا ای جان باقی پادشاه کامیار |
|
روح بخش هر قران و آفتاب هر دیار |
|
|
این جهان و آن جهان هر دو غلام امر تو |
|
گر نخواهی برهمش زن ور همیخواهی بدار |
|
|
تابشی از آفتاب فقر بر هستی بتاب |
|
فارغ آور جملگان را از بهشت و خوف نار |
|
|
وارهان مر فاخران فقر را از ننگ جان |
|
در ره نقاش بشکن جمله این نقش و نگار |
|
|
قهرمانی را که خون صد هزاران ریختهست |
|
ز آتش اقبال سرمد دود از جانش برآر |
|
|
آن کسی دریابد این اسرار لطفت را که او |
|
بیوجود خود برآید محو فقر از عین کار |
|
|
بیکراهت محو گردد جان اگر بیند که او |
|
چون زر سرخست خندان دل درون آن شرار |
|
|
ای که تو از اصل کان زر و گوهر بودهای |
|
پس تو را از کیمیاهای جهان ننگست و عار |
|
|
جسم خاک از شمس تبریزی چو کلی کیمیاست |
|
تابش آن کیمیا را بر مس ایشان گمار |
|